Een pleidooi voor diepe, praktische zelfzorg in het moederschap
Gisteren sprak ik tijdens de MamaSocial brunch in Haarlem – een warme ochtend vol koffie, lekker eten, verbinding en rondkruipende mini-mensen.
Ik sprak over iets dat vaak als laatste op onze lijst belandt: zelfzorg. Niet de ‘wellnessdag met gezichtsmasker’ variant (al is die óók welkom), maar de diepe variant. Die vorm die je verbonden houdt met jezelf, met je lijf, met je kind. De vorm die maakt dat je je kind nog steeds graag mag na vier driftbuien en nul dutjes.
Mensen zeggen vaak: “Je moet yoga doen. Mediteren.”
En ik denk dan: “Lieve schat, ik wil gewoon even in mijn eentje naar de wc.”
Wat is échte zelfzorg?
Voor mij begint het bij luisteren naar mijn lijf en zenuwstelsel. Weten wanneer ik:
- leeg ben
- overprikkeld door aanraking
- al weken alleen maar aan het geven ben.
Mijn vorm is meditatie. Geen fancy versie. Ik begon eerst slechts met een kussen, geen meditatie. Toen vijf minuten per dag. Nu is het een dagelijkse anker in mijn ouderschap. Want onze kinderen voelen ons.
De hechtingstheorie leert: kinderen hebben emotioneel beschikbare verzorgers nodig. Als wij leeg raken, verschuift de dynamiek. Dan gebeurt iets verdrietigs én krachtigs: onze kinderen gaan voor ons zorgen. Niet met woorden, maar met gedrag: pleasen, vervagen, hun eigen behoeften inslikken. Vanuit systemisch perspectief is dat een rolomkering: het kind wordt de emotionele ouder.
Een moeder zei na afloop:
“Mijn dochter vroeg me: ‘Mama, gaat het wel?’”
“En het brak m’n hart.”
Want dat is niet hún taak. Dat is de onze.
Kleine, belichaamde stappen
Tijdens de sessie deden we een simpele check-in:
- Hand op je hart
- Adem
- Wat voel ik?
- Waar in mijn lijf voel ik het?
- Wat heb ik nodig?
Niet om het meteen op te lossen. Maar om op te merken. Dit is geen luxe. Dit is belichaamd ouderschap. En het is de eerste stap in patronen doorbreken.
Zelfzorg hoeft niet groots te zijn. Het zit in:
- sokken die lekker zitten
- trager lopen
- neurieën met je kind
- vijf volle minuten ademen
- lachen om je opvoedfouten
(Zoals die keer dat ik één van mijn kinderen vergat op te halen omdat ik ‘bewust aanwezig’ was met de ander…)
Ouderschap vraagt geen perfectie. Het vraagt dat jij gevoed bent. En als jouw vorm van zelfzorg vandaag is dat je níet “zie je wel” roept tegen je partner? Dan doe je diep werk. Geef jezelf de credits. Een therapeut zou je er geld voor vragen.
Ik ben Marina van Dansik, oudercoach en therapeut in Haarlem, en ik help ouders ruimte creeren in hun oude patroenen en hun zenuwstelsel tot rust te brengen, zodat zelfzorg weer normaal wordt.