Gisteren haalde ik mijn zoontje op van een verjaardagsfeestje. Jas mee, gebakken cupcakes op schoot, en we reden naar huis. Onderweg schoot er een gedachte door mijn hoofd: hebben we zijn rugzak eigenlijk wel meegenomen?
Ik vroeg het hem.
“ Nee,zei hij. “Jij moet daar aan denken.
Even was het stil.
“Ja, je hebt gelijk,zei ik. “Jij bent klein, ik ben groot. Dit is mijn taak om voor de rugzak te zorgen.”
Een moment van besef. Niet omdat hij zijn rugzak vergat, maar omdat hij op zijn plek blijft en niet in schoenen probeert te stappen die hem nog niet passen. Hij legde de verantwoordelijkheid daar waar die hoorde: bij mij.
In mijn werk zie ik vaak het tegenovergestelde: volwassenen die als kind te vroeg verantwoordelijkheden op zich namen die niet van hen waren. Ze werden de helper, de vredestichter, de stille kracht op de achtergrond. Als volwassenen zeggen ze ja terwijl ze nee bedoelen, voelen zich verantwoordelijk voor andermans emoties, raken uitgeput van het pleasen en vinden het moeilijk om hulp te vragen. Met als gevolg: burn-out, stress en een diep gevoel van leegte.
In sessies kijken we hier met een systemische bril naar en zetten we het terug waar het hoort. Dit werkt door naar de volgende generaties: als de ouder niet meer in de nood verkeert, maar leert voor zijn eigen behoeftes en emoties te zorgen, krijgt het kind de ruimte om onbelast op te groeien.
Mijn vraag is dus: wiens rugzak draag jij nog steeds? En wie zorgt al voor jouw rugzak?
Wil jij je eigen rugzak neerzetten en bewuster opvoeden? Boek vrijblijvend een kennismakingshall.
Every pattern you break becomes a gift to your child.